Kolarstwo przełajowe polega na ściganiu się rowerami przełajowymi na niezwykle trudnych trasach, które obfitują w różnego typu przeszkody (zwalone drzewa, strumienie, zwaliska kamieni, itp.), zmuszające zawodników do schodzenia z rowerów i przenoszenia ich przez te przeszkody.
Kolarstwo przełajowe jest bardzo podobne do klasycznego kolarstwa górskiego, choć istnieją pewne różnice:
- zawody w kolarstwie przełajowym rozgrywają się na rowerach, których koła mają rozmiar 28 cali, natomiast zawody w kolarstwie górskim rozgrywają się na rowerach, których koła mają rozmiar 26 cali.
- rowery przełajowe są dużo lżejsze od rowerów górskich – jest to bardzo ważne, ponieważ uczestnicy zawodów przełajowych często muszą przenosić swoje rowery na plecach przez rozliczne przeszkody, z kolei uczestnicy zawodów w kolarstwie górskim schodzą z rowerów tylko w ekstremalnych sytuacjach (zwykle tylko wtedy, kiedy rower się zepsuje).
- kolarze przełajowi, w każdej chwili trwania zawodów, mogą korzystać z serwisu rowerowego, natomiast kolarze górscy mają do tego specjalnie wyznaczone punkty rozmieszczone na trasie przejazdu, tak więc jeśli ich rower zepsuje się z dala od takiego punktu serwisowego, nie pozostaje nic innego jak doprowadzenie tam roweru.
Kolarstwo przełajowe największą popularnością cieszy się w Belgii, gdzie zostało prawie okrzyknięte sportem narodowym. Dużym zainteresowaniem kolarstwo przełajowe cieszy się również w Holandii, Niemczech, Czechach oraz Francji. Mimo tak dużego zainteresowania, nigdy jednak nie pobije popularności kolarstwa szosowego.
Kolarstwo torowe polega na ściganiu się rowerami torowymi po specjalnie przygotowanym torze (zwanym welodromem) swym kształtem przypominającym lekkoatletyczną bieżnię, która jest mocno pochylona na łukach, aby zawodnicy nie musieli za każdym razem zwalniać, by nie wylecieć z toru.
Zawody w kolarstwie torowym mogą być rozgrywane w kilku konkurencjach:
- sprint klasyczny – oficjalna dyscyplina olimpijska i UCI. Zawody rozgrywają się na trasie o długości powyżej 250 metrów (2 okrążenia), do 250 metrów (3 okrążenia). Na starcie znajduje się dwóch zawodników, z których tylko jeden może zostać okrzyknięty zwycięzcą.
- 1000 metrów – zawodnicy ścigają na trasie o długości 1 000 metrów z tzw. startu zatrzymanego. Jest to najcięższa konkurencja kolarstwa torowego, porównywana często do biegu na 400 metrów – zawodnik musi tu zachować stałą szybkość przez dłuższy czas. Obecny rekord należy do Arnauda Tournant i wynosi 58 minut i 875 sekund.
- 500 metrów – jest to trasa przeznaczona dla kobiet (odpowiada wyścigowi na 1 000 metrów mężczyzn)
- wyścigi na dochodzenie – zawodnicy (jest ich 2) startują z przeciwnych stron toru o długości od 2 000 do 4 000 metrów. Jeśli jeden z zawodników doścignie drugiego wygrywa, jeśli nie dojdzie do takiej sytuacji, to wyrywa ten, który w krótszym czasie przejedzie swoją trasę.
- 4 000 metrów drużynowo
- sprint olimpijski (wyścigi drużynowe)
- zawody punktowane (nie przypominają zawodów przełajowych, ale za to zawody szosowe owszem)
- madison
- scratch
- wielobój